To nie będzie kolejna pogadanka o hejcie w sieci. Opowiem o swoich obserwacjach i doświadczeniach i na podstawie różnych sytuacji kryzysowych przedstawię subiektywny przegląd zachowań i mechanizmów, w które łatwo może wpaść młody człowiek funkcjonujący na co dzień w internecie.

Podczas prezentacji Natasha opowie, co wiemy na temat sposobu, w jaki media społecznościowe wpływają na rozwój poznawczy młodych osób oraz rozwieje niektóre mity i budzące panikę informacje. Następnie przedstawi proste sposoby, które edukatorzy i rodzice mogą wykorzystać, aby ułatwiać wdrażanie zdrowych nawyków związanych z internetem i zachęcać do ich stosowania. Będą one obejmowały:
- krytyczne przyjmowanie treści influencerów i przekazów reklamowych;
- ograniczanie czasu spędzanego na korzystaniu z mediów społecznościowych, w sprawiedliwy sposób, z którego wszyscy czerpią korzyści;
- dołączanie do społeczności online, które zapewniają wsparcie i inspirują;
- zarządzanie obserwowanymi treściami online w taki sposób, aby poprawiały nasze samopoczucie.

W prezentacji tej przyjrzymy się wpływowi pandemii COVID-19 i będących jej następstwem środków izolacji na dzieci i młodzież online. Przeanalizujemy dane zgromadzone przez europejską sieć na rzecz bezpieczeństwa w sieci Insafe i przyjrzymy się, w jaki sposób poszczególne państwa odpowiedziały na wyzwania, przed jakimi znalazły się dzieci i młode osoby. Z badań wynika, że wzrosła częstotliwość wyszukiwania w internecie materiałów przedstawiających wykorzystywanie seksualne dzieci, zaobserwowano również większe rozprzestrzenianie się fake newsów i informacji wprowadzających w błąd. Eksperci przewidują także wzrost zgłoszeń dotyczących szkodliwych zachowań, gdy dzieci i młodzież wrócą jesienią do szkoły. Podczas sesji określimy kilka kwestii priorytetowych, które pomogą rodzicom i nauczycielom w dalszych działaniach.

Interwencja kryzysowa to pierwsza pomoc psychologiczna w sytuacji kryzysu. Nauczyciele nie są terapeutami ani interwentami kryzysowymi, a szkoła nigdy nie powinna być mylona z ośrodkiem terapeutycznym, czy ośrodkiem interwencji kryzysowej. Ale tak naprawdę każdy wychowawca, pedagog i psycholog szkolny cały czas wypełniają w szkole zadania interwenta kryzysowego, bo nie da się realizować celów wychowawczych i profilaktycznych bez udzielania wsparcia psychologicznego. Do świadczenia pierwszej pomocy psychologicznej wcale nie trzeba być psychologiem albo psychiatrą, podobnie jak nie trzeba być lekarzem albo ratownikiem medycznym, aby prowadzić resuscytację. Wszystko to nabiera szczególnego znaczenia w okresie pandemii COVID-19, która dla wielu uczennic i uczniów była bardzo trudnym czasem. Współczesne dzieci z "pokolenia płatków śniegu" - piękne, ale delikatne, są materią dużo bardziej kruchą, niż czasami się dorosłym wydaje. Warto o tym pomyśleć także w kontekście wychodzenia z pandemii.

W połowie marca zamknięto szkoły w niemieckim landzie Badenia-Wirtembergia ze względu na pandemię Covid-19. Dla wszystkich było to dużym zaskoczeniem. Poniedziałek przed zamknięciem szkół musieliśmy przeznaczyć na przekazanie niezbędnych materiałów i zorganizowanie ostatniego spotkania dotyczącego możliwości kontynuowania przez uczniów nauki w formie cyfrowej. W tej krótkiej prezentacji przedstawię napotkane przez nas przeszkody, lecz również małe sukcesy, które udało nam się osiągnąć.

Z badań wynika, że opracowując skuteczną edukację w zakresie bezpieczeństwa, należy: 1) opierać się na istniejących skutecznych programach offline; 2) przedstawiać przekaz wielokrotnie i z wykorzystaniem zróżnicowanych środków; 3) umożliwiać uczniom ćwiczenie umiejętności; 4) wzmacniać ogólne umiejętności społeczne i emocjonalne, takie jak zarządzanie emocjami, podejmowanie decyzji, umiejętności wycofania się, mobilizacja świadków i szukanie pomocy. Podczas prezentacji zostaną podane przykłady skutecznego i nieskutecznego przekazywania treści.

Średnia wieku "cyfrowych narodzin" dziecka wynosi 6 miesięcy, a 23% dzieci zaczyna życie w sieci, zanim fizycznie przyjdzie na świat. Dokumentowanie życia dzieci w internecie stało się na przestrzeni ostatnich lat niemal normą wśród współczesnych rodziców. Z badań wynika, iż coraz większy odsetek rodziców udostępnia online wizerunek dziecka oraz informacje na jego temat, w tym często materiały potencjalnie zagrażające bezpieczeństwu najmłodszych. Jednocześnie tego rodzaju aktywność rodziców budzi coraz więcej kontrowersji i niepokoju wśród badaczy oraz ekspertów zajmujących się ochroną bezpieczeństwa i praw dzieci. W naszej prezentacji chcemy przyjrzeć się konsekwencjom nadmiernego dzielenia się życiem dzieci w wirtualnej przestrzeni oraz związanym z tym kwestiom: bezpieczeństwa, praw dzieci do prywatności i ochrony wizerunku oraz granic dysponowania tym wizerunkiem przez rodziców.

Child Focus to belgijska pomoc telefoniczna na rzecz bezpiecznego internetu. Z gromadzonych przez nas i przez inne organizacje danych wynika, że zachowania oparte na stereotypach związanych z płcią mają ogromny wpływ na komunikację w internecie między młodymi ludźmi. Wystarczy pomyśleć o zjawisku slut-shamingu dotykającego dziewczęta, które padły ofiarą sekstingu, lub o zachowaniach chłopców, które bazują na kulturze macho... Tymczasem z naszych obserwacji wynika, że chłopcy również padają czasem ofiarą zachowań opartych na stereotypach, niechętnie jednak zwracają się o pomoc lub rozmawiają o swoich emocjach. W jaki sposób możemy zająć się tym problemem? Jak możemy uwzględnić takie zachowania oparte na stereotypach związanych z płcią w naszej codziennej praktyce, aby skuteczniej wspierać młodych ludzi? Zarówno chłopców, jak i dziewczęta!

Podczas prezentacji przedstawione zostanie kilka ważnych wniosków z dużych badań uczniów, nauczycieli i rodziców przeprowadzonych w polskich szkołach podstawowych i ponadpodstawowych w na przełomie maja i czerwca (zdalenenauczanie.org). Skupimy się przede wszystkim na edukacji zdalnej i tym jakie korzyści i ograniczenia się z nią wiążą. Sformułowane wnioski będą szersze i będą dotyczyć wykorzystania technologii informacyjno-komunikacyjnych wykorzystywanych edukacyjnie w szerszym zakresie.

W dzisiejszym świecie dzieci mają do dyspozycji wielkie bogactwo możliwości korzystania z mediów. Zakres tych możliwości zwiększa się w coraz większym tempie i tak samo coraz więcej jest głosów w dyskusji nad wpływem mediów na młodzież. Chociaż niektórzy rodzice, badacze, decydenci i praktycy pokazują możliwości, jakie dają nowe media, inni narzekają na zagrożenia, jakie mogą one potencjalnie nieść ze sobą. Podobnie rzecz wygląda w prasie popularnej, gdzie sugeruje się dwuwartościowy charakter korzystania z mediów, które mogą być dobre albo złe, co pozostawia poczucie dezorientacji. W swoim wystąpieniu dr Piotrowski naświetli obecny stan literatury: co wiemy (i czego nie wiemy) na temat oddziaływania mediów na dzieci, jaka jest rola indywidualnych i społecznych ram w tym procesie oraz jaką rolę mogą odegrać w nim programiści i twórcy treści medialnych. Zastanawiając się nad głównymi wyzwaniami i możliwościami związanymi z tą dziedziną, dr Piotrowski zaproponuje podejście, w ramach którego stawiamy dzieci na pierwszym miejscu i przeanalizuje co możemy zrobić, aby pomóc we wspieraniu zdrowej i bezpiecznej integracji mediów w życie dzieci.

Profesjonaliści zdrowia psychicznego coraz częściej stykają się z młodymi ludźmi, którzy mają poważne problemy z nadużywaniem (szkodliwym używaniem / uzależnieniem) internetu. Problematyka ta współwystępuje z objawami psychopatologicznymi, gorszym funkcjonowaniem szkolnym i w relacjach, wreszcie - z gorszym komunikowaniem się i większą konfliktowością w rodzinach. Rodzice chętnie używają pojęcia "uzależnienie". W dzisiejszym świecie rodzicielskiego poczucia winy i przymusu bycia świadomym i troskliwym rodzicem zmniejsza ich opresję. Uzależnienie kojarzy się bowiem raczej z niszczącą mocą samego medium (komputer, internet, alkohol czy narkotyki) i problemem indywidualnym uzależnionego niż z problemem rodzinnym. Jest to jednak nadmierne uproszczenie. W wystąpieniu spróbuję przyjrzeć się bliżej kontekstom rodzinnym u młodych ludzi, którzy nadmiernie zaangażowali się w życie w sieci

Coraz więcej rodziców martwi się tym ile czasu ich dzieci spędzają online i jak to wpływa na ich funkcjonowanie. Korzystanie przez dziecko z internetu staje się przyczyną rodzinnych kłótni i konfliktów, nie tylko między rodzicami i dzieckiem, ale również między samymi rodzicami. Zasady dotyczące korzystania, jeśli są, często nie działają, trudne emocje eskalują. Nadmierne korzystanie z internetu jest objawem za którym kryć się mogą bardzo różne problemy. Nie jest samodzielnym wyborem dziecka &#8211; ale złożoną sytuacją, którą trudno w pełni zrozumieć, jeżeli nie weźmiemy pod uwagę pełnego kontekstu funkcjonowania młodego człowieka, zarówno online jak i offline &#8211; w rodzinie, w szkole, wśród rówieśników. Jednak zrozumienie co się dzieje kiedy dziecko zwraca się w stronę ekranu &#8211; czego tam poszukuje, od czego ucieka, po jakie doświadczenie sięga, to dopiero początek. Żeby była możliwa zmiana potrzebny jest dorosły, który posiada odpowiednie metaumiejętności.<br>

"Czas przestać zajmować się postowaniem głupot i podjąć jakieś realne działania&#8221; stwierdził przyszły masowy morderca zaledwie kilka godzin przed atakiem w Christchurch. Zabił 51 osób i niemalże tyle samo ranił, postrzegając swój atak jako obronę białych ludzi, także białych mężczyzn. Gdy jego manifest i nagranie znalazły się na forum 8Chan, inni użytkownicy komentowali je, wyrażając słowa zachęty lub udzielając dobrych rad. Gdy platforma ta stała się punktem wyjścia w dochodzeniu, okazało się, że typowy użytkownik forum 8Chan ma bardzo wyraźną cyfrową charakterystykę. Najczęściej jest on młody, biały &#8211; i przepełniony złością. W związku z tym nasuwa się pytanie &#8211; dlaczego grupa młodych uprzywilejowanych mężczyzn odczuwa złość i w kogo jest ona wymierzona?

Jak powszechnie wiadomo, nastolatkowie żyją w bańce informacyjnej, którą dorośli postrzegają jako wyjątkowo dziwną. O wiele mniej jednak wiadomo na temat tego, w jaki sposób osoby młode postrzegają (fałszywe) informacje. Te cyfrowe światy szczególnie różnią się od światów dorosłych, czasem w bardzo wyraźny sposób. W prezentacji przedstawiony zostanie krótki przegląd różnych światów tematycznych i sposobów, w jakie młodzież może sobie z nimi radzić, lub w jakie może wspierać dorosłych w radzeniu sobie z nimi.

Radykalizacja to złożony proces, w którym osoba lub grupa osób zaczyna przyjmować skrajną, opartą na różnych formach przemocy, ideologię lub przekonania. To odrzucenie przyjętego przez ogół społeczeństwa status quo i negowanie podstawowych wartości demokratycznych oraz rosnąca skłonność do używania przemocy dla osiągnięcia celów ideologicznych.

Jest wiele dróg prowadzących do radykalizacji, m.in. wykluczenie społeczne, polaryzacja, piętnowanie odmienności, teorie spiskowe, mowa i przestępstwa motywowane nienawiścią. Proces radykalizacji wygląda podobnie dla wszystkich ekstremizmów.
Radykalizacja może mieć różne formy. Od ekstremizmu ideologicznego, przez przestępstwa, aż po fundamentalizm religijny. Końcowym etapem radykalizacji może być akt przemocy czy nawet terroryzmu. Na każdym z etapów radykalizacji można zareagować np. zacząć proces deradykalizacji.