Program

Zdaniem niektórych ortopedów pochylanie głowy w kierunku smartfona obciąża kręgi szyjne kręgosłupa ciężarem sięgającym 27 kilogramów. Jeśli wyobrazimy sobie, że współczesne dzieci korzystają z tych urządzeń ponad 5 godzin dziennie, nietrudno będzie zgadnąć do jakich zwyrodnień kręgosłupa może to doprowadzić. Jednak jeszcze ciekawsze procesy mogą dziać się w tym organie, który tak ten kręgosłup obciąża - a zatem w głowie dzieci i nastolatków. W wystąpieniu przyjrzymy się temu, jakie zmiany można dostrzec u młodych ludzi "przyklejonych do sieci". Wskażemy negatywy, ale także pozytywy związane z odmiennym otoczeniem informacyjnym, w jakim żyją dzisiaj dzieci. Spróbujemy także pokazać, jak minimalizować ryzyko wystąpienia trwałych negatywnych konsekwencji życia w podłączeniu do internetu przez 24 godziny na dobę.

Jeszcze 10 lat temu dominowało optymistyczne podejście do Internetu jako miejsca swobodnej dyskusji, pełnego dostępu do dóbr kultury i nauki, promującego oddolną aktywność obywatelską. Cenzura w internecie wydawała się wtedy nie do pomyślenia. Dziś internet stracił niewinność w oczach opinii publicznej (choć nigdy jej nie miał w rzeczywistości). Ostatnia duża grupa, która nadal podchodzi do sieci z naiwnym optymizmem, to dzieci. Jak do nich mówić o zagrożeniach?

Wiele zjawisk społecznych widać wyraźniej przez soczewkę pandemii Covid-19. Doświadczenie lockdownu rzuciło nowe światło i wyostrzyło nasze rozumienie spraw wielkich (nierówności geopolitycznych, patentów medycznych, serwisów społecznościowych) po sprawy pozornie osobiste (takie jak znaczenie cielesności dla naszej pracy, nauki czy codziennego dobrostanu psychicznego). Pandemia rzuciła też zupełnie nowe światło na gry wideo, być może jedynego przemysłu kultury, który na lockdownie jednoznacznie zyskał. Okazuje się, że niepostrzeżenie medium to zajęło węzłową pozycję w naszym życiu, tym samym odzwierciedlając, w trybie sejsmografu, wiele zmian społecznych związanych z Covid-19. Kluczowa rola gier wideo dla naszego pandemicznego doświadczenia została zauważona bardzo wcześnie i zainspirowała wielu badaczy do podjęcia tematu. Wyprodukowana przez nich wiedza posłuży mi do tego, żeby spróbować odpowiedzieć na pytanie: czego może nas nauczyć pandemiczny gaming?

Kto z nas tego nie doświadczył: chcieliśmy odłożyć smartfona już dawno temu, ale wciąż jesteśmy przyklejeni do naszego urządzenia, przewijamy posty, klikamy, żeby sprawdzić które seriale poleca Netflix przy pomocy wiadomości push i przekopujemy się przez najnowsze wiadomości w aplikacji informacyjnej. Cyfrowy świat pociąga nas w coraz większym stopniu a kontrolowanie tego stanu staje się dla wielu z nas coraz trudniejsze. Jak możemy osiągnąć cyfrową równowagę? Jak możemy zdołać uwolnić się od uzależniających sieci i w jaki sposób możemy radzić sobie z treściami pochodzącymi z internetu, które są dla nas szkodliwe? Celem tej prezentacji jest dostarczenie wiedzy na temat strategii dostawców usług i atrakcyjności mediów społecznościowych, a także dostarczenie specjalistom z zakresu edukacji narzędzi służących zwiększaniu komfortu cyfrowego młodych ludzi.

Media cyfrowe, w tym aplikacje na tablety dla dzieci, są coraz częściej używane zarówno w rodzinie, jak i w szkole. Zwłaszcza w okresie pandemii Covid-19 można było zauważyć zwiększone użycie mediów przez dzieci. Tysiące aplikacji dla dzieci są nazwane przez ich autorów „edukacyjnymi”, ale badania pokazują, że większość tych aplikacji w rzeczywistości nie ma potencjału edukacyjnego. Oznacza to, że znalezienie wysokiej jakości aplikacji dla dziecka jest wyzwaniem dla rodziców i nauczycieli. W zespole naukowym, w którym pracuję, zaprojektowaliśmy niedawno proste narzędzie dla rodziców i nauczycieli, przy pomocy którego można ocenić, czy aplikacje dla dzieci w wieku przedszkolnym mają potencjał edukacyjny. Podczas swojego wystąpienia przedstawię pokrótce nasze narzędzie, uwzględniając kryteria oceny i tłumacząc, co zmotywowało nas do wyboru tych kryteriów. Zwrócę uwagę na to, jakie są mocne strony aplikacji dla dzieci oraz jakich cech w nich brakuje z perspektywy psychologii rozwojowej.

Wystąpienie w sposób syntetyczny pokazuje najważniejsze ustalenia badawcze dotyczące agresji i przemocy internetowej ostatniego piętnastolecia. Szczególna uwaga poświęcona będzie wnioskom w zakresie profilaktyki i interwencji oraz obszarom, które są jeszcze niezbadane.

Ogólnoszkolny programu zapobiegania przemocy rówieśniczej RESQL stwarza bezpieczną płaszczyznę komunikacji (aplikacje do zgłaszania incydentów przemocy); wprowadza procedurę zarządzania zgłoszeniami (odpowiadanie, kategoryzowanie, podejmowani interwencji); zwiększa wiedzę kadry oraz uczniów dot. mechanizmów przemocy w szkole. Tym samym tworzy wspierający klimat szkoły, który ogranicza występowanie prześladowania rówieśniczego.

Media społecznościowe są codzienną przestrzenią funkcjonowania młodych ludzi. Na Instagramie, Tik Toku i w innych portalach obserwują popularne trendy kreowane i powielane przez popularne osoby i przez znajomych rówieśników. Wzorce z sieci mają wpływ na podzielane przez nich wartości, postawy i zachowania, również dotyczące cielesności i wizerunku online. To jak się prezentują i jak są odbierani w sieci potrafi mieć zasadniczy wpływ na ich samopoczucie i dobrostan psychiczny. Podczas swojego wystąpienia Ewa Dziemidowicz przytoczy wybrane wyniki najnowszych badań Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę (FDDS, Ciekawość 2021) dotyczących postrzegania swojego ciała przez nastolatków aktywnych online, omówi je w kontekście planowanych przez FDDS działań profilaktycznych promujących krytyczne podejście do internetowych wzorców oraz promujących wśród młodzieży ideę ciałopozytywości.

Abstrakt wkrótce